Blogoscars Unofficial Entry - Τα αντι-blogoscars

Warning:Τhis is a diary of hate!Σκόπευα στην τελευταία μου ανάρτηση για τα blogoscars να δώσω μιά μικρή δικαιολόγηση για όσους ηθοποιούς,σκηνοθέτες,ταινίες άφησα απ'έξω.Επειδή,όμως,η όλη διαδικασία βασίζεται στο fun & fan factor,σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να..."κράξω" με μιά λίστα.Χωρίς,λοιπόν,να θέλω να προσβάλλω τις επιλογές των υπολοίπων για τις δικές τους λίστες και χωρίς,απαραίτητα,να σημαίνει οτί οι ίδιοι καλλιτέχνες του χρόνου δε θα είναι διακριθέντες,σας παρουσιάζω τα αντι-blogoscars μου,με πολλές ισοβαθμίες για να χωρέσω όσους αποφάσισα να αγνοήσω παντελώς φέτος.(Προσοχή:Δεν αποτελεί κατηγορία "Χρυσά Βατόμουρα",στην πλειονότητα της,αλλά μια λίστα από ανθρώπους,κινήματα και δημιουργήματα που συνήθως έχουν ανταπόκριση,αλλά φέτος δεν κατάφεραν να με αγγίξουν)

10)

Ευρωπα'ι'κό σινεμά.Δεν έχει περάσει,ξανά,χρονιά με τόσο λίγες ευρωπα'ι'κές ταινίες στα top των επιλογών μου.Δε μπορώ να δεχθώ οτί το ευρωπα'ι'κό σινεμά βρίσκεται σε μαρασμό,με εξαίρεση,όμως,το αγγλικό σινεμά,για φέτος πιάσαμε πάτο...

9)

Joel & Ethan Coen.Αποτελούν,πλέον,το Γιώργο Νταλάρα της έβδομής τέχνης:Προσπαθούν με απόλυτη επιμέλεια να συμπεριλάβουν ΟΛΑ τα κινηματογραφικά είδη στο ρεπερτόριο τους.Και άν άλλες χρονιές η προσπάθεια τους ήταν ευγενής,ώς και επιτυχημένη,φέτος δε με έπεισαν στο ελάχιστο.Φανταστείτε του χρόνου που διασκευάζουν και το Gambit.H γενικότερη απέχθεια μου για τα remakes,λοιπόν,αλλά και η αποδοχή του "Miller's Crossing" ώς της μόνης ταινίας των Κοέν που αγγίζει το άριστο,οδήγησαν τους συμπαθείς αδερφούς στα αντι-blogoscars.

και

Αlejandro Gonzalez Inarritu.Ο Φώσκολος θα έκλαιγε από συγκίνηση...

8)

Τim Burton."Ιt's not a remake,it's a re-imagining" φώναζε πρίν κάποια χρόνια για το "Planet Of The Apes".Αναρωτιέμαι τί θα είχε να πεί τώρα για το "Alice In Wonderland".Άς παραδεχθούμε οτί εξακολουθούμε να προμοτάρουμε το μύθο και όχι τον καλλιτέχνη.Eπειδή,λοιπόν,κακοδιαχειρίστηκε μία από τις αγαπημένες ιστορίες και επειδή "έκαψε" τη Mia Wasikova(όποιος την έχει δεί στο "In Treatment" καταλαβαίνει για τί ερμηνευτική ελπίδα μιλάμε),η 8η θέση του αξίζει.

7)

David Fincher.Οι σχέσεις στοργής με το σκηνοθέτη τερμάτισαν όταν είδα το "Zodiac" και,κυρίως,όταν διαπίστωσα οτί οι περισσότεροι το λάτρεψαν για να το λατρέψουν.Πρέπει να επιστρέψει σε πιο θαρραλέα projects...

6)

Shutter Island.Λίγο το polliticaly correct φινάλε,λίγο οι φανφάρες του Leo(θα τα πούμε και πιό πάνω για δαύτον) και λίγο το οτί ο Marty είναι ο μόνος,πλέον,από τους "μεγάλους" σκηνοθέτες που αναλαμβάνει projects κατά παραγγελία,με έκαναν να αδιαφορήσω για τη ταινία.Περίμενα περισσότερα...

5)

Uncle Boonme recalls his past lives.Πρόκειται για το νικητή των Καννών,με πρόεδρο τον Burton.Κατάλαβες τώρα!Μιλάμε για τεράστιο άθλο,να πέρνεις το πλέον πανανθρώπινο ζήτημα,το θέμα του θανάτου,και να το κάνεις αγνώριστο.Ο σκηνοθέτης είδε το θέμα μέσα από τα μάτια της θρησκείας και του τόπου και απέτυχε.Βάλτε μέσα και "σύνδρομα" για κομμουνισμό,αντάρτες κτλ.και καταλαβαίνετε που καταλήγουμε...

4)

Leonardo Di Caprio.Απορώ πώς όλοι οι σπουδαίοι σκηνοθέτες τον θέλουν για "μούσα" τους.Τον παραδέχομαι,όμως,και για αυτό.Προσωπικά,με έχει πείσει μονάχα στο "Revolutionary Road".Τη σβούρα σου και σ'άλλη παραλία...

Και

David Yates.Εδώ μιλάμε,μάλλον,για βατόμουρο.Γιατί λοξοκοιτάει επικίνδυνα άλλα εφηβικά αιμοσταγή "έπη" και γιατί προσέθεσε ένα ρεαλισμό στη σειρά που κλέβει πολλά από το παραμύθι.Πού είστε Chris Colombus,Alfonso Cuaron και,κυρίως,Mike Newell???

3)

Winter's Bone.Ίσως να φταίει που το είδα φρεσκοεγχειρισμένος στο 401,μαζί με 3 "σειρές" που είχα γνωρίσει την προηγούμενη μέρα.Όλοι πάντως του βάλαμε ένα τίμιο εξαράκι στα δέκα.Τίμιο,που απέχει μακράν,όμως,από τη μαζική υστερία που επικράτησε φέτος για την ταινία.Ανεξάρτητο και αμερικάνικο είναι δύο έννοιες που,για εμένα,δε συμβαδίζουν,άσε που αυτή η άθλια προφορά των rednecks μου προκαλεί αλλεργία...

2)

Τοy Story 3.Σκεφτόμουν πολύ σοβαρά,κάποτε,να κάνω τατουάζ το όνομα "ΑΝDY" στην πατούσα μου.Τόσο fan της διλογίας.Όμως,για εμένα,η τρίτη ταινία έχασε μια μοναδική ευκαιρία να κρατήσει τα πράγματα απλά και να γίνει μέρος της σπουδαιότερης,ίσως,τριλογίας.Η εισαγωγή ενός καταθλιπτικού αρκουδιού ώς arch-villain και η πολλαπλή επανάλειψη της "σούπας"-"θα μας παίξει,δε θα μας παίξει ο Αndy",με απογοήτευσαν.Θα μπορούσαμε να μιλάμε για αριστούργημα.

Και

Scott Pilgrim Vs.The World.Και ψυχή έχω και fan του Edgar Wright είμαι.Ίσως επειδή σιχαίνομαι τον Cera,ίσως γιατί το comic fun κομμάτι της χρονίας μου το είχαν,ήδη,καλύψει τα "Defendor" και "Kick Ass",κάτι,πάντως,δε μου πήγε καλά στην όλη ταινία...

1)

Βlue Valentine.Το overacting έδινε και έπαιρνε,όπως και η δηθενιά στη σκηνοθεσία.Το "μισώ" κυρίως,όμως,γιατί αποφάσισε να μας δείξει την κατάσταση Α και Β σε ένα ζευγάρι,αγνοώντας το προφανές και πιό σημαντικό:Τί τους οδήγησε από το Α στο Β?Αποκλειστικά για φρεσκοχωρισμένους ή για χρόνια μπακούρια που αναπολούν,ακόμη,την πρωτη γκόμενα που τους είπε 'Καλημέρα'....