Μετά από απαίτηση...χιλιάδων τηλεθεατών και μίας καινούργιας γνωριμίας που μπορεί να έκανα(μπορεί,όμως,και όχι)σε ένα υπερρεαλιστικό-μεταβατικό επίπεδο,ακουλουθούν τα 3 σενάρια με τα οποία συμμετείχα στο διαγωνισμό της microγραφής 2011,της εταιρίας t-short.
Έν τάχει,θα τη χαρακτήριζα ώς μία κακή εμπειρία.Δεν αμφιβάλλω καθόλου για τις πολύ καλές προθέσεις της εταιρίας,τα θετικά σταματούν,όμως,κάπου εδώ.Η όλη διοργάνωση(και η απονομή)εξέπεμπαν μία γενικότερη ΠΑ.ΣΟ.Κ-ίλα και μία μικρή εσάνς κρατικο-δίαιτας,με ροπή στο εύπεπτο και γρήγορο,παρά το ποιοτικό.Αρκετά φάουλ και στη διοργάνωση,με βραβεύσεις της,όχι και τόσο,νέας γενιάς,αλλά και την εκ των προτέρων,όπως διαπίστωσα,ενημέρωσης των βραβευθέντων(άρα και της επακόλουθης μετάπτωσης των υπολοίπων σε απλούς κλακαδόρους).
Γενικώς,βλέποντας τα φίλμς των νικητών για τις δύο προηγούμενες microγραφές,θα διαπίστωνες πώς έχεις δεί πολύ καλύτερες δουλειές στο ίντερνετ ή σε διαφημιστικά(το ύφος των οποίων αρέσει όπως φάνηκε στους διοργανωτές)και θα περίμενες έναν πιό επαγγελματικό ή καλλιτεχνικό τόνο από την t-short.Αντίθετα,εκεί που εξάντλησαν τον επαγγελματισμό τους ήταν στην επιλογή ανθρώπων(και βραβείων)που επι-βράβευαν τον ημι-επαγγελματία ή επαγγελματία.Ο ερασιτέχνης έμεινε,κακώς,στο περιθώριο(χαρακτηριστική η αμηχανία κάποιων νικητών: "Τί,εγώ πρέπει τώρα να το γυρίσω ταινία;").Δύσκολα θα συμμετείχα ξανά,δύσκολα θα έγγραφα σενάριο στις νόρμες που άρεσαν.Σίγουρα,πάντως,πήρα το μάθημα μου,και αν συμμετάσχω ξανά,δεν πρόκειται να παρευρεθώ στην απονομή...
1η ΣΚΗΝΗ-ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΣΑΛΟΝΙ ΟΡΟΦΟΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ-ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΩΡΑ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Ο χώρος μαρτυρά πως ο ιδιοκτήτης του είναι εργένης και δεν έχει ιδιαίτερους οικογενειακούς ή κοινωνικούς δεσμούς.Δεν υπάρχει καμία φωτογραφία.Μοιάζει με το σπίτι ενός νεόπλουτου,με μεταμοντέρνες πινελιές,ενώ το περιβάλλον,γενικότερα,αποπνέει ένα βιομηχανικό και αποστειρωμένο στύλ.Στο μέσο του σαλονιού,βρίσκουμε τον ιδιοκτήτη να κάθεται στο πιάνο και να προσπαθεί να παίξει το κονσέρτο για πιάνο Νο.3 του Ραχμάνινοφ.Ο ιδιοκτήτης είναι βιρτουόζος του πιάνο και θα τον χαρακτηρίζαμε ώς τον τέλειο εργένη.Γύρω στα 30,μελαχροινός,με γυμνασμένο σώμα,ντυμένος άψογα με υφασμάτινο παντελόνι μαύρο,καλογυαλισμένα μαύρα παπούτσια,γκρίζο λινό πουκάμισο.Πάνω στο πιάνο,βρίσκεται ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.Ο νεαρός άνδρας μοιάζει να διακατέχεται από κάποιο είδος μεταφυσικής αγωνίας.Τα χαρακτηριστικά του σπάνε,όλο και περισσότερο,ώς αποτέλεσμα της αγωνίας του.Είναι ιδρωμένος.Επιχειρεί 3 φορές να παίξει τις πρώτες νότες του κονσέρτο,αλλά πάντα κάνει λάθος.Κάθε αποτυχία του φέρνει και μεγαλύτερο εκνευρισμό,ενώ μοιάζει να δυσκολεύεται μέχρι και να αναπνεύσει,ώσπου την τρίτη φορά που αποτυγχάνει,τσαντισμένος πετάει το ποτήρι με το κόκκινο κρασί στο πάτωμα.
Εκείνη τη στιγμή,χτυπά το κουδούνι.Ο εργένης σηκώνεται από το πιάνο.Ο τρόπος που κατευθύνεται στην πόρτα,μοιάζει με συμπεριφορά ναρκομανή που θα πάρει,επιτέλους,τη δόση του.Στην πόρτα,ξεπροβάλλει μία πανέμορφη ξανθιά γυναίκα με πράσινα μάτια,γύρω στα 25,φορώντας ένα σέξι,αλλά όχι χυδαίο,μαύρο φόρεμα,κόκκινες,ψηλοτάκουνες γόβες και κρατώντας ένα μικρό κόκκινο τσαντάκι.Τα χείλη της είναι βαμμένα σε ένα βαθύ κόκκινο και δε φορά καθόλου κοσμήματα.Από το χαμόγελο της γυναίκας,φαίνεται οτί οι δυό τους γνωρίζονται.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Καλησπέρα.Μπορώ να περάσω;(με σπαστά ελληνικά)
ΕΡΓΕΝΗΣ: Πήγαινε στο δωμάτιο και έρχομαι σε λίγο...
Η νεαρή γυναίκα,δίνοντας ένα βιαστικό φιλί στο μάγουλο του εργένη,απομακρύνεται από την εξώπορτα και κατευθύνεται πρός το υπνοδωμάτιο,ενώ ο εργένης σκύβει και μαζεύει βιαστικά τα πιό μεγάλα κομμάτια από το σπασμένο ποτήρι.Δείχνει μια αναποφασιστικότητα,αλλά και μία αγωνία προσμονής για ότι πρόκειται να επακολουθήσει.Στο τέλος,απομακρύνεται από τη σκηνή,κατευθυνόμενος και αυτός στο δωμάτιο που τον περιμένει,ήδη,η ξανθιά γυναίκα..
ΣΚΗΝΗ 2-ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ
Η κρεβατοκάμαρα περιέχει ένα μεγάλο,υπέρδιπλο κρεβάτι,στρωμένο με λευκά μεταξένια σεντόνια,και ένα κομοδίνο στη δεξιά μεριά.Οι 2 παράλληλοι τοίχοι(όχι αυτοί που βρίσκονται κοντά στο «κεφάλι» και τα «πόδια» του κρεβατιού)είναι καλυμμένοι ολόκληροι με καθρέφτες.
Καθώς ο εργένης μπαίνει στο υπνοδωμάτιο,βλέπουμε τη γυναίκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι.Έχει βγάλει το φόρεμα,φορά ακόμη,όμως,τα μαύρα δαντελωτά εσώρουχα και τις γόβες της.Στο χώρο ακούγεται jazz μουσική και επικρατεί ένα νοσταλγικό ημίφως.Ο εργένης γδύνεται και ξαπλώνει στο κρεβάτι.Ξεκινά να φιλάει τη γυναίκα με πάθος και κάπως άγαρμπα.Η ένταση του είναι μεγάλη στην αρχή.Οι δυό τους κάνουν έρωτα.Ο εργένης μοιάζει να ενδιαφέρεται μονάχα για τη δική του ικανοποίηση,χωρίς αυτό να σημαίνει οτί και η γυναίκα δεν απολαμβάνει τη διαδικασία.Ο ήρωας κοιτά επίμονα τον εαυτό του στους καθρέφτες,λές και μονάχα αυτό μπορεί να τον φέρει σε οργασμό.Βάζει στο στόμα του το στήθος της γυναίκας,σαν να εξαρτάται από αυτό η ίδια του η ύπαρξη.Λές και οι σκέψεις που τον εμπόδιζαν να παίξει τέλεια εκείνο το κονσέρτο,διαλύονται κάθε φορά που η γλώσσα του έρχεται σε επαφή με τις ρώγες της κοπέλας.Η κοπέλα τον χα’ι’δεύει στοργικά στο κεφάλι με μία κίνηση,που θυμίζει μητέρα η οποία θηλάζει το νεογνό της.Όσο πλησιάζουν στην κορύφωση,τα χαρακτηριστικά του άνδρα μαλακώνουν,μέχρι που φτάνει σε ένα σημείο απόλυτης έλλειψης συναισθήματος και έκφρασης στο πρόσωπο του.
Σε λίγο έρχονται ταυτόγχρονα σε οργασμό.Η γυναίκα πάει να τον αγκαλιάσει,ο εργένης,όμως,σηκώνεται,με ένα σάλτο, όρθιος για να την αποφύγει.Βγάζει από το παντελόνι του 300 ευρώ και τα αφήνει στο κομοδίνο.Κατευθύνεται πρός το μπάνιο,που βρίσκεται δίπλα από το υπνοδωμάτιο.Η γυναίκα τον σταματά.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Περίμενε.Δε θέλω χρήματα αυτή τη φορά.
Ο άνδρας κοντοστέκεται και της απαντά,χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει...
ΕΡΓΕΝΗΣ: Κάνε ότι νομίζεις(μετά από ένα δευτερόλεπτο σιωπής και δισταγμού)Να πείς στο γραφείο οτί δε θα σε χρειαστώ ξανά.Με συγχωρείς,αλλά έχω πολύ δουλειά..
Ο άνδρας κατευθύνεται πρός το μπάνιο και η γυναίκα,εμφανώς πληγωμένη,αρχίζει να ντύνεται βιαστικά.
FADE OUT
ΣΚΗΝΗ 3η –ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΣΑΛΟΝΙ ΟΡΟΦΟΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ
Ο νεαρός άνδρας,με μία πετσέτα τυλιγμένη γύρω από τη μέση του,ελαφρά μουσκεμένος κάθεται ξανά στο πιάνο.Μοιάζει απόλυτα διαυγής.Η αναστάτωση της πρώτης σκηνής έχει εξανεμιστεί.Επιχειρεί να παίξει,ξανά,το κονσέρτο για πιάνο Νο.3 του Ραχμάνινοφ.Και αυτή τη φορά,μοιάζει να εκτελεί το έργο πιό τέλεια από ποτέ...
Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011
ODI ERGO SUM
1 ΣΚΗΝΗ-ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΑΙΘΡΟΣ-ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ
Στην ανθισμένη ύπαιθρο,ανάμεσα σε ελαιώνες,και με ήχους τζιτζικιών να γεμίζουν την ατμόσφαιρα,έχει στηθεί κάτι σαν λα’ι’κό δικαστήριο.Σε μία μακρόστενη έδρα κάθονται 3 δικαστές,με τον μεσαίο υπερυψωμένο σε σχέση με τους άλλους 2.Οι δικαστές,εμφανώς γερασμένοι,φορούν λευκές ρόμπες και λευκές περούκες.Μπροστά από τους δικαστές έχει στηθεί ένας διάδρομος,έτσι ώστε η έδρα και το παρευρισκόμενο πλήθος(δεξιά και αριστερά)να σχηματίζουν ένα νοητό Π.Το πλήθος,περίπου 60 άτομα,αποτελείται από:1)Ιερείς,άγνωστης θρησκείας.Οι μισοί ντυμένοι με κόκκινα και οι μισοί με μαύρα άμφια.Κρατούν όλοι από ένα μικρό παιδί και μουρμουρίζουν ακατάληπτους ύμνους.Παχείς και ρυτιδιασμένοι οι περισσότεροι.2)Σύγχρονους τεχνοκράτες,ντυμένους με πανάκριβα κουστούμια και δερμάτινες τσάντες.3)Παπαράτσι,κάμεραμεν και δημοσιογράφους με μικρόφωνα στα χέρια.4)Στρατιωτικούς,με καφέ ανοιχτές στολές και περιβραχιόνια,που φέρουν σήμα που προσομοιάζει τον αγκυλωτό σταυρό,αλλά στη θέση του έχουν ένα Χ.Οι περισσότεροι,έχουν περασμένα στους ώμους μικρά ταμπούρλα.Με τη χρήση μπαγκέτας,επαναλαμβάνουν έναν μονότονο ήχο.Όλοι οι παρευρισκόμενοι είναι αρσενικοί.
Από την αρχή του νοητού διαδρόμου,10 περίπου μέτρα μπροστά από την έδρα,ξεκινά πορεία πρός τους δικαστές ο κατηγορούμενος,με γυρισμένη πλάτη στην κάμερα.Ο κατηγορούμενος είναι το Απόλυτα Θε’ι’κό Όν.Ο Φορέας της Ζωτικής Ενέργειας.Το Όν είναι ντυμένο με λευκή ημιδιάφανη φορεσιά-νυχτικιά,έχει μακριά μαύρα μαλλιά μέχρι το μέσο της πλάτης και προχωρά αργά και αποφασιστικά,με τα χέρια ανοικτά πρός τους δικαστές.Στην πορεία του μπροστά από το πλήθος,κάποιοι λιποθυμούν λες και τους χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα,τα φλάς των φωτογράφων και οι ύμνοι των ιερέων εντείνονται,κάποιοι φτύνουν το Απόλυτα Θε’ι’κό Όν και ορισμένοι το καταριούνται μεγαλόφωνα.
ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ: Σε μισούμεεεε!!!Καταριόμαστε εσένα και τη μήτρα της μάνας σου..
Στο μέσο περίπου της διαδρομής,κάποιος απλο’ι’κά ντυμένος χωρικός που τρύπωσε στο πλήθος,προσπαθεί να ξεπροβάλλει πρός τα εμπρός και να αγγίξει το Θε’ι’κό Όν,φωνάζοντας με δάκρυα στα μάτια..
ΧΩΡΙΚΟΣ:Δε βλέπετε τί πάτε να κάνετε;Είστε όλοι σας τυφλοί;Μας έδωσε τόσο απλόχερα την Αγάπη και εσείς ξέρετε μονάχα να κατασπαράζετε..
Το,ήδη,εξοργισμένο πλήθος τον απομακρύνει βίαια.Η οργή για το Απόλυτα Θε’ι’κό Όν έχει φτάσει στο ζενίθ.Τα φλάς,τα φτυσίματα και τα γιουχα’ι’σματα για το Πλάσμα βρίσκονται στην κορύφωση τους,καθώς το Όν φτάνει,πλέον,2 μέτρα από την έδρα.
ΜΕΣΑΙΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ(Μεγαλόφωνα,παρατεταμένα και με ένταση καθώς σηκώνεται όρθιος):Ησυχίαααα!!!
Ο μεσαίος δικαστής περνάει αποφασιστικά μπροστά από την έδρα και 2 βήματα μόλις μπροστά από το Όν.Το πλήθος έχει,πιά,σιωπήσει.
Ο δικαστής κοντοστέκεται για λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στο Θε’ι’κό Όν και το επεξεργάζεται,σχολαστικά,με το βλέμμα.Στο τέλος,με ένα ύφος γεμάτο οργή και αηδία,χαστουκίζει το Θε’ι’κό Όν.Για πρώτη φορά,βλέπουν και οι θεατές,οτί το Θε’ι’κό Όν είναι μία όμορφη γυναίκα με λεπτά χαρακτηριστικά γύρω στα 30.Το Όν στρέφει ξανά,αργά,και χωρίς διαμαρτυρία το πρόσωπο στο δικαστή.Ο δικαστής,τότε,με μία βίαιη κίνηση γδύνει το Θε’ι’κό Όν .Τη στιγμή αυτή, τα φλάς αρχίζουν ξανά να αναβοσβήνουν και το πλήθος να καταριέται.
ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ(κάθε γραμμή λέγεται και από άλλον στο κοινό,φωναχτά και με ένταση):
-Μάγισσααα!Κόψε την κλειτορίδα της...
-Βίασε την..
-Νομίζεις οτί είσαι καλύτερη μας σιχαμένη;
-Πώς τόλμησες,βρώμα,να μας μιλήσεις για Αγάπη;
-Κόψε την κλειτορίδα της.
Σε λίγα δευτερόλεπτα,σιωπούν και πάλι ακολουθώντας την οδηγία του δικαστή που είχε,εν τω μεταξύ, σηκώσει το δεξί χέρι του στον αέρα στο σήμα του STOP.Ο δικαστής κατεβάζει,μετά από λίγα δευτερόλεπτα,απότομα το χέρι.Τότε,με ένα ύφος,ταυτόγχρονα,λαγνείας και απέχθειας,βγάζει τεράστια κραυγή,αγκαλιάζοντας το Απόλυτα Θε’ι’κό Όν.
ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Σε μισώώώώ...
Ο δικαστής αρχίζει να φιλά και να δαγκώνει το λαιμό και τον ώμο του Θε’ι’κού πλάσματος,καλώντας,με τα χέρια του,και το υπόλοιπο πλήθος να έρθει πρός τη μεριά του.Σύντομα,και άλλοι από το πλήθος και οι άλλοι δύο δικαστές,αρχίζουν να πλησιάζουν,να φιλούν ηδονικά και να δαγκώνουν με μίσος το Θε’ι’κό Όν(το οποίο δεν έχει αντιδράσει καθόλου στον όλο εξευτελισμό).Στο τέλος,μαζεύονται τόσοι,ώστε δε διακρίνουμε καθόλου πλέον το Όν.Το πλάνο γίνεται,ξαφνικά,ασπρόμαυρο.Το Θε’ι’κό Όν έχει πιά πεθάνει,έχει κατασπαραχθεί.Το πλήθος αρχίζει να διασκορπίζεται χειροκροτώντας και βγάζοντας ζητωκραυγές.Η κάμερα ζουμάρει στην άδεια,πλέον,φορεσιά του Θε’ι’κού Όντος..
FADE OUT
Στην ανθισμένη ύπαιθρο,ανάμεσα σε ελαιώνες,και με ήχους τζιτζικιών να γεμίζουν την ατμόσφαιρα,έχει στηθεί κάτι σαν λα’ι’κό δικαστήριο.Σε μία μακρόστενη έδρα κάθονται 3 δικαστές,με τον μεσαίο υπερυψωμένο σε σχέση με τους άλλους 2.Οι δικαστές,εμφανώς γερασμένοι,φορούν λευκές ρόμπες και λευκές περούκες.Μπροστά από τους δικαστές έχει στηθεί ένας διάδρομος,έτσι ώστε η έδρα και το παρευρισκόμενο πλήθος(δεξιά και αριστερά)να σχηματίζουν ένα νοητό Π.Το πλήθος,περίπου 60 άτομα,αποτελείται από:1)Ιερείς,άγνωστης θρησκείας.Οι μισοί ντυμένοι με κόκκινα και οι μισοί με μαύρα άμφια.Κρατούν όλοι από ένα μικρό παιδί και μουρμουρίζουν ακατάληπτους ύμνους.Παχείς και ρυτιδιασμένοι οι περισσότεροι.2)Σύγχρονους τεχνοκράτες,ντυμένους με πανάκριβα κουστούμια και δερμάτινες τσάντες.3)Παπαράτσι,κάμεραμεν και δημοσιογράφους με μικρόφωνα στα χέρια.4)Στρατιωτικούς,με καφέ ανοιχτές στολές και περιβραχιόνια,που φέρουν σήμα που προσομοιάζει τον αγκυλωτό σταυρό,αλλά στη θέση του έχουν ένα Χ.Οι περισσότεροι,έχουν περασμένα στους ώμους μικρά ταμπούρλα.Με τη χρήση μπαγκέτας,επαναλαμβάνουν έναν μονότονο ήχο.Όλοι οι παρευρισκόμενοι είναι αρσενικοί.
Από την αρχή του νοητού διαδρόμου,10 περίπου μέτρα μπροστά από την έδρα,ξεκινά πορεία πρός τους δικαστές ο κατηγορούμενος,με γυρισμένη πλάτη στην κάμερα.Ο κατηγορούμενος είναι το Απόλυτα Θε’ι’κό Όν.Ο Φορέας της Ζωτικής Ενέργειας.Το Όν είναι ντυμένο με λευκή ημιδιάφανη φορεσιά-νυχτικιά,έχει μακριά μαύρα μαλλιά μέχρι το μέσο της πλάτης και προχωρά αργά και αποφασιστικά,με τα χέρια ανοικτά πρός τους δικαστές.Στην πορεία του μπροστά από το πλήθος,κάποιοι λιποθυμούν λες και τους χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα,τα φλάς των φωτογράφων και οι ύμνοι των ιερέων εντείνονται,κάποιοι φτύνουν το Απόλυτα Θε’ι’κό Όν και ορισμένοι το καταριούνται μεγαλόφωνα.
ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ: Σε μισούμεεεε!!!Καταριόμαστε εσένα και τη μήτρα της μάνας σου..
Στο μέσο περίπου της διαδρομής,κάποιος απλο’ι’κά ντυμένος χωρικός που τρύπωσε στο πλήθος,προσπαθεί να ξεπροβάλλει πρός τα εμπρός και να αγγίξει το Θε’ι’κό Όν,φωνάζοντας με δάκρυα στα μάτια..
ΧΩΡΙΚΟΣ:Δε βλέπετε τί πάτε να κάνετε;Είστε όλοι σας τυφλοί;Μας έδωσε τόσο απλόχερα την Αγάπη και εσείς ξέρετε μονάχα να κατασπαράζετε..
Το,ήδη,εξοργισμένο πλήθος τον απομακρύνει βίαια.Η οργή για το Απόλυτα Θε’ι’κό Όν έχει φτάσει στο ζενίθ.Τα φλάς,τα φτυσίματα και τα γιουχα’ι’σματα για το Πλάσμα βρίσκονται στην κορύφωση τους,καθώς το Όν φτάνει,πλέον,2 μέτρα από την έδρα.
ΜΕΣΑΙΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ(Μεγαλόφωνα,παρατεταμένα και με ένταση καθώς σηκώνεται όρθιος):Ησυχίαααα!!!
Ο μεσαίος δικαστής περνάει αποφασιστικά μπροστά από την έδρα και 2 βήματα μόλις μπροστά από το Όν.Το πλήθος έχει,πιά,σιωπήσει.
Ο δικαστής κοντοστέκεται για λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στο Θε’ι’κό Όν και το επεξεργάζεται,σχολαστικά,με το βλέμμα.Στο τέλος,με ένα ύφος γεμάτο οργή και αηδία,χαστουκίζει το Θε’ι’κό Όν.Για πρώτη φορά,βλέπουν και οι θεατές,οτί το Θε’ι’κό Όν είναι μία όμορφη γυναίκα με λεπτά χαρακτηριστικά γύρω στα 30.Το Όν στρέφει ξανά,αργά,και χωρίς διαμαρτυρία το πρόσωπο στο δικαστή.Ο δικαστής,τότε,με μία βίαιη κίνηση γδύνει το Θε’ι’κό Όν .Τη στιγμή αυτή, τα φλάς αρχίζουν ξανά να αναβοσβήνουν και το πλήθος να καταριέται.
ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ(κάθε γραμμή λέγεται και από άλλον στο κοινό,φωναχτά και με ένταση):
-Μάγισσααα!Κόψε την κλειτορίδα της...
-Βίασε την..
-Νομίζεις οτί είσαι καλύτερη μας σιχαμένη;
-Πώς τόλμησες,βρώμα,να μας μιλήσεις για Αγάπη;
-Κόψε την κλειτορίδα της.
Σε λίγα δευτερόλεπτα,σιωπούν και πάλι ακολουθώντας την οδηγία του δικαστή που είχε,εν τω μεταξύ, σηκώσει το δεξί χέρι του στον αέρα στο σήμα του STOP.Ο δικαστής κατεβάζει,μετά από λίγα δευτερόλεπτα,απότομα το χέρι.Τότε,με ένα ύφος,ταυτόγχρονα,λαγνείας και απέχθειας,βγάζει τεράστια κραυγή,αγκαλιάζοντας το Απόλυτα Θε’ι’κό Όν.
ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Σε μισώώώώ...
Ο δικαστής αρχίζει να φιλά και να δαγκώνει το λαιμό και τον ώμο του Θε’ι’κού πλάσματος,καλώντας,με τα χέρια του,και το υπόλοιπο πλήθος να έρθει πρός τη μεριά του.Σύντομα,και άλλοι από το πλήθος και οι άλλοι δύο δικαστές,αρχίζουν να πλησιάζουν,να φιλούν ηδονικά και να δαγκώνουν με μίσος το Θε’ι’κό Όν(το οποίο δεν έχει αντιδράσει καθόλου στον όλο εξευτελισμό).Στο τέλος,μαζεύονται τόσοι,ώστε δε διακρίνουμε καθόλου πλέον το Όν.Το πλάνο γίνεται,ξαφνικά,ασπρόμαυρο.Το Θε’ι’κό Όν έχει πιά πεθάνει,έχει κατασπαραχθεί.Το πλήθος αρχίζει να διασκορπίζεται χειροκροτώντας και βγάζοντας ζητωκραυγές.Η κάμερα ζουμάρει στην άδεια,πλέον,φορεσιά του Θε’ι’κού Όντος..
FADE OUT
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ 13
ΣΚΗΝΗ 1-ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΥΠΟΓΕΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ-ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗ ΩΡΑ-ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Ο χώρος φωτίζεται από χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια που τρεμοπαίζουν και,συχνά,σβήνουν και από μία μικρή ξυλόσομπα.Ακούγεται ένας χριστουγεννιάτικος ρυθμός από ένα μουσικό κουτί.Στον τοίχο ράφια με κονσέρβες,φαινομενικά άχρηστα αντικείμενα,αυτοσχέδια όπλα,σίδερα,σωλήνες,μποτίλιες γεμάτες βρώμικο νερό και λίγα βιβλία.Πίσω από ένα ξύλινο γραφειάκι,γεμάτο και αυτό με,μάλλον,άχρηστα αντικείμενα και ένα περίστροφο,βρίσκουμε καθισμένο έναν 55χρονο ρακένδυτο άνδρα να κοιτάζει απροσδιόριστα,και με κάποια δόση τρόμου,στα αριστερά του.Σε λίγα δευτερόλεπτα,στρέφει το βλέμμα του ευθεία και ξεκινά να μιλά σε έναν αναμμένο ασύρματο.
ΑΝΔΡΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ: «Ελπίζω να μ’ακούς.Άν όπως έλεγαν,παλιά,ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες,τότε στις λεπτομέρειες της δικής μου ζωής κρύβονται σύσσωμες οι βρώμικες ορδές της Κόλασης.Πίστεψε με,όμως,πως ούτε καν εκείνος ο αναθεματισμένος με τα κέρατα και με όλη του την πονηριά,δε θα άντεχε δευτερόλεπτο εκεί πάνω.Γιατί εκεί (Δείχνει με το δάχτυλο του προς τα επάνω,την επιφάνεια της Γής),συμβαίνει κάτι παραπάνω από σατανικό και ανίερο:Δεν έχει μείνει ούτε Θεός,ούτε Διάβολος.Ούτε κάν η ανάμνηση τους.Παρελθόν και μέλλον έχουν γίνει ένα.Υπάρχει,μόνο,το παρόν,το τώρα...
Πέρασαν,κιόλας,20 χρόνια από την τελευταία φορά που είδα άλλον άνθρωπο και 15 από τότε που έχω να δώ την Απειλή.Ήταν εξωγήινοι;Μηχανές;Άνθρωποι;Δεν έχει σημασία πλέον.Σημασία έχει οτί (αηδιασμένος) θυμάμαι τα ουρλιαχτά τους.Και,τώρα,στέκομαι εδώ,γερασμένος,ανήμπορος να νιώσω χαρά και,κυρίως,χωρίς καμιά ελπίδα να την αναγνωρίσω ποτέ σε ξένα μάτια....
Η φωνή του αρχίζει να σπάει.Ξεροκαταπίνει.Ανοίγει ένα κουτί που βρίσκεται επάνω στο γραφείο και βγάζει ένα σκονισμένο και κλειστό πακέτο με άφιλτρα τσιγάρα.Το ανοίγει,ανάβει ευλαβικά ένα τσιγάρο(χρησιμοποιώντας σπίρτο)με χέρι τρεμάμενο,και συνεχίζει να μιλά στον ασύρματο.
ΑΝΔΡΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ : (Με βαθύ αναστεναγμό) Απόκαμα.Απόψε,θα κάψω τα τελευταία βιβλία μου για να αντέξω αυτό το κρύο βράδυ.Κάποτε,το έλεγαν Χριστούγεννα και ούτε θυμάμαι το γιατί.Όσα γνώρισα για την «αλλοτινή ζωή»,τα γνώρισα μέσα από αυτές τις σελίδες(κοιτώντας τα βιβλία του).Μαζί τους,καίω ότι απέμεινε απ’ τη ψυχή μου.Το κομμάτι εκείνο που με κρατούσε ακόμα άνθρωπο..
Με μία βιαστική κίνηση αρπάζει τα λιγοστά βιβλία,όλα του Ιουλίου Βέρν,και τα πετά στη μικρή σομπίτσα που τον κρατά ζεστό. (συνεχίζει)
ΑΝΔΡΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ : Άν επέζησες κάπου εκεί έξω,σε εκλιπαρώ να τολμήσεις και να βγείς στην επιφάνεια.Για 30 χρόνια ιχνηλατώ,ευλαβικά,την Απειλή και είμαι,πλέον,σίγουρος οτί έπαψε να υπάρχει.Παρασσιτούσα στα σωθικά Της.Διδάχθηκα από τις πρακτικές Της.Η μοίρα μας έμελλε να είναι κοινή και ας μην κατάφερα ποτέ να επαναστατήσω εναντίον Της.Για να επαναστατήσεις,θα πρέπει να έχεις κάτι να χάσεις... (μικρή παύση).Και τώρα,χωρίς την Απειλή,χάνομαι και εγώ..
(Μετά από λίγα δευτερόλεπτα παύσης,ο επιζήσαντας,αρχίζει να δακρύζει και βαθιά συγκινημένος,συνεχίζει να μιλά)
ΑΝΔΡΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ: Όποιος κι αν είσαι,όπου και αν είσαι, εύχομαι να βρείς το θάρρος να ανέβεις στο φώς.Να κάνεις μια καινούργια αρχή.Πάνω απ’όλα,εύχομαι να νιώσεις όσα δεν κατάφερα εγώ να νιώσω ...
Στο σημείο αυτό σβήνει το τσιγάρο και το πλάνο κλειδώνει σταδιακά στο πρόσωπο του.Στα αριστερά του προσώπου του εμφανίζεται η κάνη από το περίστροφο που βρισκόταν επάνω στο γραφείο,χωρίς να βλέπουμε το χέρι που το κρατάει.Το όπλο εκπυρσοκροτεί,το κεφάλι χάνεται βίαια από το πλάνο(λόγω της σφαίρας),η κάνη,όμως,παραμένει όρθια.Στον ασύρματο,ακούγεται μία γυναικεία φωνή.
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ: Άνθρωπε!Άνθρωπε,με ακούς;(Μικρή παύση)Με ακούς; Άν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λές,νομίζω οτί υπάρχει ακόμα ελπίδα.Με λένε Ελένη και βρίσκομαι στο καταφύγιο 13.Θα προσπαθήσω να ανέβω στην επιφάνεια.Άνθρωπε,με ακούς;Πού βρίσκεσαι;
Η κάνη κατεβαίνει και εξαφανίζεται από το πλάνο.Λίγα δευτερόλεπτα σιωπής.
FADE OUT
Στην οθόνη εμφανίζεται το εξής μήνυμα:
«H ειρήνη θα έρθει,όταν ο τελευταίος άνθρωπος στη γή δολοφονήσει τον προτελευταίο»
Μετά από ένα δευτερόλεπτο,κάτω από το παραπάνω μήνυμα,εμφανίζεται και το όνομα εκείνου στον οποίο ανήκει η φράση:
Αδόλφος Χίτλερ
Ο χώρος φωτίζεται από χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια που τρεμοπαίζουν και,συχνά,σβήνουν και από μία μικρή ξυλόσομπα.Ακούγεται ένας χριστουγεννιάτικος ρυθμός από ένα μουσικό κουτί.Στον τοίχο ράφια με κονσέρβες,φαινομενικά άχρηστα αντικείμενα,αυτοσχέδια όπλα,σίδερα,σωλήνες,μποτίλιες γεμάτες βρώμικο νερό και λίγα βιβλία.Πίσω από ένα ξύλινο γραφειάκι,γεμάτο και αυτό με,μάλλον,άχρηστα αντικείμενα και ένα περίστροφο,βρίσκουμε καθισμένο έναν 55χρονο ρακένδυτο άνδρα να κοιτάζει απροσδιόριστα,και με κάποια δόση τρόμου,στα αριστερά του.Σε λίγα δευτερόλεπτα,στρέφει το βλέμμα του ευθεία και ξεκινά να μιλά σε έναν αναμμένο ασύρματο.
ΑΝΔΡΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ: «Ελπίζω να μ’ακούς.Άν όπως έλεγαν,παλιά,ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες,τότε στις λεπτομέρειες της δικής μου ζωής κρύβονται σύσσωμες οι βρώμικες ορδές της Κόλασης.Πίστεψε με,όμως,πως ούτε καν εκείνος ο αναθεματισμένος με τα κέρατα και με όλη του την πονηριά,δε θα άντεχε δευτερόλεπτο εκεί πάνω.Γιατί εκεί (Δείχνει με το δάχτυλο του προς τα επάνω,την επιφάνεια της Γής),συμβαίνει κάτι παραπάνω από σατανικό και ανίερο:Δεν έχει μείνει ούτε Θεός,ούτε Διάβολος.Ούτε κάν η ανάμνηση τους.Παρελθόν και μέλλον έχουν γίνει ένα.Υπάρχει,μόνο,το παρόν,το τώρα...
Πέρασαν,κιόλας,20 χρόνια από την τελευταία φορά που είδα άλλον άνθρωπο και 15 από τότε που έχω να δώ την Απειλή.Ήταν εξωγήινοι;Μηχανές;Άνθρωποι;Δεν έχει σημασία πλέον.Σημασία έχει οτί (αηδιασμένος) θυμάμαι τα ουρλιαχτά τους.Και,τώρα,στέκομαι εδώ,γερασμένος,ανήμπορος να νιώσω χαρά και,κυρίως,χωρίς καμιά ελπίδα να την αναγνωρίσω ποτέ σε ξένα μάτια....
Η φωνή του αρχίζει να σπάει.Ξεροκαταπίνει.Ανοίγει ένα κουτί που βρίσκεται επάνω στο γραφείο και βγάζει ένα σκονισμένο και κλειστό πακέτο με άφιλτρα τσιγάρα.Το ανοίγει,ανάβει ευλαβικά ένα τσιγάρο(χρησιμοποιώντας σπίρτο)με χέρι τρεμάμενο,και συνεχίζει να μιλά στον ασύρματο.
ΑΝΔΡΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ : (Με βαθύ αναστεναγμό) Απόκαμα.Απόψε,θα κάψω τα τελευταία βιβλία μου για να αντέξω αυτό το κρύο βράδυ.Κάποτε,το έλεγαν Χριστούγεννα και ούτε θυμάμαι το γιατί.Όσα γνώρισα για την «αλλοτινή ζωή»,τα γνώρισα μέσα από αυτές τις σελίδες(κοιτώντας τα βιβλία του).Μαζί τους,καίω ότι απέμεινε απ’ τη ψυχή μου.Το κομμάτι εκείνο που με κρατούσε ακόμα άνθρωπο..
Με μία βιαστική κίνηση αρπάζει τα λιγοστά βιβλία,όλα του Ιουλίου Βέρν,και τα πετά στη μικρή σομπίτσα που τον κρατά ζεστό. (συνεχίζει)
ΑΝΔΡΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ : Άν επέζησες κάπου εκεί έξω,σε εκλιπαρώ να τολμήσεις και να βγείς στην επιφάνεια.Για 30 χρόνια ιχνηλατώ,ευλαβικά,την Απειλή και είμαι,πλέον,σίγουρος οτί έπαψε να υπάρχει.Παρασσιτούσα στα σωθικά Της.Διδάχθηκα από τις πρακτικές Της.Η μοίρα μας έμελλε να είναι κοινή και ας μην κατάφερα ποτέ να επαναστατήσω εναντίον Της.Για να επαναστατήσεις,θα πρέπει να έχεις κάτι να χάσεις... (μικρή παύση).Και τώρα,χωρίς την Απειλή,χάνομαι και εγώ..
(Μετά από λίγα δευτερόλεπτα παύσης,ο επιζήσαντας,αρχίζει να δακρύζει και βαθιά συγκινημένος,συνεχίζει να μιλά)
ΑΝΔΡΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ: Όποιος κι αν είσαι,όπου και αν είσαι, εύχομαι να βρείς το θάρρος να ανέβεις στο φώς.Να κάνεις μια καινούργια αρχή.Πάνω απ’όλα,εύχομαι να νιώσεις όσα δεν κατάφερα εγώ να νιώσω ...
Στο σημείο αυτό σβήνει το τσιγάρο και το πλάνο κλειδώνει σταδιακά στο πρόσωπο του.Στα αριστερά του προσώπου του εμφανίζεται η κάνη από το περίστροφο που βρισκόταν επάνω στο γραφείο,χωρίς να βλέπουμε το χέρι που το κρατάει.Το όπλο εκπυρσοκροτεί,το κεφάλι χάνεται βίαια από το πλάνο(λόγω της σφαίρας),η κάνη,όμως,παραμένει όρθια.Στον ασύρματο,ακούγεται μία γυναικεία φωνή.
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ: Άνθρωπε!Άνθρωπε,με ακούς;(Μικρή παύση)Με ακούς; Άν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λές,νομίζω οτί υπάρχει ακόμα ελπίδα.Με λένε Ελένη και βρίσκομαι στο καταφύγιο 13.Θα προσπαθήσω να ανέβω στην επιφάνεια.Άνθρωπε,με ακούς;Πού βρίσκεσαι;
Η κάνη κατεβαίνει και εξαφανίζεται από το πλάνο.Λίγα δευτερόλεπτα σιωπής.
FADE OUT
Στην οθόνη εμφανίζεται το εξής μήνυμα:
«H ειρήνη θα έρθει,όταν ο τελευταίος άνθρωπος στη γή δολοφονήσει τον προτελευταίο»
Μετά από ένα δευτερόλεπτο,κάτω από το παραπάνω μήνυμα,εμφανίζεται και το όνομα εκείνου στον οποίο ανήκει η φράση:
Αδόλφος Χίτλερ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)