Aρχικά μιά μικρή αναφορά σε 3 ταινίες που κονταροχτυπήθηκαν και δεν μπήκαν,τελικά,στη λίστα.Αγαπητά "The Help"(Τί υπέροχα που λύνουν οι λευκοί τα προβλήματα των μαύρων;Kάποιες ερμηνείες,όμως,δε θα τις αφήσω παραπονεμένες),"Another Earth" και "Bellflower"(ιστορικό πρώτης φοράς που σταματώ να βλέπω ταινία)μπράβο σας.Είστε τόσο αδιάφορα,όσο και ανίκανα να μπείτε ακόμα και σε μια λίστα με τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις μου για τη χρονιά που πέρασε!!!
10)Béla Tarr(A Torinói ló)
Δε με ενόχλησαν τα 30 μόλις πλάνα σε 150 λεπτά φίλμ.Με ενοχλεί η πίστη που έχουν οι δημιουργοί της γενιάς του,οτί βρίσκονται πάνω και πέρα από το ίδιο το μέσο.Ότι μόλις πάψουν να κάνουν σινεμά,η Γή θα σταματήσει να γυρίζει...
9)David Mackenzie(Perfect Sense)
Έχει να μας παραδώσει σωστή ταινία από τον αριστουργηματικό "Young Adam".Ούτε κατάλαβα τί ήθελε να επικοινωνήσει με αυτήν την,ας μή γελιόμαστε,ψιλοαντιγραφή του "Βlindness",το "Perfect Sense"...
8)Jodaeiye Nader az Simin
Mε εκνεύρισε που δεν τράβηξε τον "θεοκρατικό",κρυμμένο άσσο απ'το μανίκι πολύ νωρίτερα στην ιστορία.Ότι κατάφερε με τη δυναμική του ζευγαριού και τον πολιτισμικό περίγυρο,το γκρέμισε με το,ας το ονομάσουμε,whodunnit κομμάτι της ιστορίας(ή Βγάλτο Κοράνι μάνα μου εκεί στο 20' να σε παραδεχτώ)
και
Τhe Iron Lady
Kάκιστο μοντάζ,ανέμπνευστο σεναριακό εφεύρημα για να ξεπεραστεί η τροχοπέδη του διφορούμενου χαρακτήρα και ολίγον overacting(sorry Meryl,θα πλύνω τα χέρια μου με Betadine για αυτό που έγραψα).
7)David Fincher(The Girl With The Dragon Tattoo)
Κυνηγώντας πάντοτε σενάρια που γλυκοκοιτάζουν το R-rated,αλλά και με αρκετό eye candy για να κερδίσει τους 19-44,δε βλέπω να αποκαθίστανται οι σχέσεις μου με το σκηνοθέτη σύντομα(Το "απεταξάμην" όπως είπα και πέρυσι,ειπώθηκε στο "Zodiac").Όταν πάψει να κάνει την ίδια ταινία,θα τα ξαναπούμε υπό άλλους όρους.Και κυρίως:Γιατί μωρή Ζωζώ Σαπουτζάκη δεν πήγαινες τα γυαλιά της γυναίκας στις Χρυσές Σφαίρες;;Ούστ,ούστ βατοκρυμμένε...
Θα μου επιτρέψετε και μιά μικρή παρένθεση για την ίδια την ταινία,καθώς μεγάλη κουβέντα έγινε στα ίντερνετς και οι συγκρίσεις με τη Σουηδική τηλεταινία έδιναν και έπαιρναν.
Είναι αναπόφευκτο η παρατήρηση να επηρεάζεται από τον παρατηρητή και είναι αδύνατον να μην μπείς σε διαδικασία σύγκρισης,όταν τόσο σύντομα χρονικά έχεις παρακολουθήσει την τηλεταινία ή έχεις διαβάσει το βιβλίο.Σύμφωνοι,η ταινία του Fincher ήταν περισσότερο πιστή στο πρωταρχικό υλικό.Εκεί,όμως,που κρίνω ώς ανώτερη την "τηλεταινιούλα"(Mental Note:Πόσο οξύμωρο είναι,όμως,όταν μιλάμε για το "Duel" να το χαρακτηρίζουμε αριστούργημα;),είναι στην αντιμετώπιση του χαρακτήρα της Lisbeth.Τις ψευτοπροφορές,ας τις αφήσω απ'έξω...
H Lisbeth της Noomi Rapace είναι μία συνειδητοποιημένη λεσβία,μια λεσβία με αρχίδια,που απλά τυχαίνει και κάνει μία ετεροφυλόφιλη ξεπέτα.Είναι μία γυναίκα που έχει αποδεχθεί τη νεύρωση(και δεν αναφέρομαι στην ομοφυλοφιλία)που έχει δημιουργήσει η παιδική της ηλικία.Κανείς δεν περιμένει να τρέξει πίσω από το Alpha male!Kανείς δεν περιμένει,με ανακούφιση,στο τέλος,την απόκληρη της κοινωνίας να φορέσει τη ξανθιά περούκα για να νιώσει τη ζεστή θαλπωρή του πολιτικά ορθού.Η Lisbeth της (επι- κ' παρα-)μένει κοινωνικά ανυπόφορη μέχρι τέλους...
Αντίθετα,η Lisbeth της Μara,και κατ'επέκτασιν,του Fincher και του βιβλίου,μου φάνηκε ώς μια γυναίκα που τυχαίνει να έχει ομοφυλοφιλικές σχέσεις,περιμένοντας το "θεράπον" πέος του Daniel Craig να τη γιατρέψει απ΄το περιθώριο.Και πόσο εύκολα,μάλιστα,φάνηκε να απαλλάσσεται απ'τη συναισθηματική πανούκλα μόλις έγινε η συνεύρεση με τον Μπλουμκβιστ!Άσε μας μωρή αχλάδω στην ησυχία μας!Το κυριότερο;Δεν υπήρξε τίποτα στη μεγάλη οθόνη που να δικαιολογεί αυτή τη μεταστροφή...
Δε με απασχολεί άν έτσι ήταν η Lisbeth που είχε φανταστεί ο συγγραφέας.Η τηλεταινία μας παρέδωσε έναν τέλειο χαρακτήρα,έναν τσαλακωμένο,αλλά τέλειο χαρακτήρα.Τουλάχιστον,ένα χαρακτήρα που εγώ θα πλήρωνα για να δώ,διαβάσω κτλ.Η ταινία απλά έντυσε την Mara φρικιό.Ένα φρικιό που θέλει να απαλλαχθεί,πάση θυσία,από τη συναισθηματική του αναπηρία...
και
Steven Soderbergh(Contagion)
Ίδιας συνομοταξίας με τον Fincher.Παραγωγικότατοι,κάθε χρόνο παρόντες,να υπηρετούν ένα παλιό εαυτό...
6)Dardenne Brothers(Le gamin au vélo)
Λίγο Ιταλικός Νεορρεαλισμός,λίγη Γαλλική Νouvelle Vague,λίγο Bρεττανική kitchen sink και όλα αυτά σε ένα περιτύλιγμα πολιτικού correctness,γεμάτο ελλείψεις θαρραλέων σεναριακών αποφάσεων.Ακόμα αναρωτιέμαι αν ζεί κανείς έγχρωμος στο Βέλγιο.Αναρωτιέμαι,επίσης,άν τους έδειξαν το αριστουργηματικό "Tomboy" για να πάρουν μία ιδέα πώς αντιμετωπίζεις έναν παιδικό ήρωα...
5)Steven Spielberg(War Horse,Tintin,Super 8)
O απόλυτος πολιτισμικός εκφυλισμός.Τί να πρωτοπείς;Για το "με το ζόρι" οσκαρικό War Horse,που άν είχε γυριστεί πρίν από 20 χρόνια θα ήταν ταινία της Disney με τον Ethan Hawke;Για τον υπερβολικά ενήλικο Tintin ή για τη μετριότητα του Super 8 που ήταν παραγωγός και κύρια πηγή έμπνευσης;
και
Carnage
Δε μοιάζει τόσο λειτουργική κινηματογραφικά η,καθαρά θεατρική αυτή,απομυθοποίηση της νευρωτικής μπουρζουαζίας.Μαέστρος,συνήθως,στον τρόμο δωματίου ο Πολάνσκι,έχει καλές προθέσεις,το τελικό αποτέλεσμα,όμως,νομίζω θα ξεχαστεί γρήγορα.Την παράσταση κλέβει,άνετα,πάντως,η Τζόντι Φόστερ...
4)Μelancholia(Lars Von Trier)
Άς χωνέψω το mini αφιέρωμα στο Γαλλικό σινεμά του Rene(Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ)και του Renoir(Κανόνες του Παιχνιδιού) του πρώτου μέρους.Δε θα του συγχωρήσω,όμως,την αδιάβαστη μελέτη για το φόβο θανάτου στο δεύτερο μέρος,όπως και την,κάπως εύκολη,συγχώνευση των εννοιών "θάνατος" και "κατάθλιψη".Τον κατανοώ,όμως,γιατί ξέρω οτί ήταν η πρώτη ταινία που γύρισε νηφάλιος και πιστεύω οτί θα επανέλθει.Στον αλκοολισμό(αν το έλεγε ο Gervais θα λυσσάγατε).
3)Το σενάριο του "Take Shelter"
Kρίμα πραγματικά.10 λεπτά πρίν τελειώσει,έβλεπα να ξετυλίγεται η ταινία της χρονιάς και,πιθανώς,της δεκαετίας.Και ύστερα,ήρθε το τέλος.SPOILER ALERT.Η ταινία θα μπορούσε να είναι μία εξαιρετική σπουδή γύρω από τη ψυχική νόσο,άν δεν άνοιγε ποτέ ο πρωταγωνιστής την πόρτα του καταφυγίου και κρατούσε δέσμια την οικογένεια του.Θα μπορούσα να ανεχθώ ακόμα και ένα κοινωνικό δράμα,με τη "λύση" της αγίας αμερικανικής οικογένειας,που θεραπεύει πάσα νόσο,σε ένα rural περιβάλλον τέτοιο,που μου θύμισε το "Πέντε εύκολα Κομμάτια".Θα ανεχόμουν ακόμα και ένα καλό θρίλερ,με τους τίτλους τέλους να πέφτουν το δευτερόλεπτο που ανοίγει η πόρτα του καταφυγίου χωρίς να μάθουμε άν έχει ηλιοφάνεια ή όχι.Αντιθέτως,μας σερβιρίστηκε ένα κακό θρίλερ,ένα θρίλερ κοπής Μ.Νάιτ Σιάμαλαν και,δυστυχώς,όχι το Sixth Sense.Δε θέλω κάν να συζητήσω το ενδεχόμενο να υπάρχουν θρησκευτικές προεκτάσεις στο έργο και το φινάλε του.Τα πήγαινε τόσο τέλεια ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος,κοντά στο απόλυτο 10,που σε κάνει να αναρωτιέσαι άν πίσω από την "ελεύθερη πτώση" του τέλους,κρύβεται κάποιος ηλίθιος ή/και διεστραμμένος παραγωγός.Πάντως,στις κατηγορίες που του πρέπει,δε θα το αγνοήσω..
2)We Need To Talk About Kevin
Φανταστική κωμωδία καταστάσεων με αρκετά στοιχεία της πατροπαράδοτης slapstick κωμωδίας.Παρακολουθούμε τις απεγνωσμένες προσπάθειες μιας artsy σκηνοθέτιδος,να μας τα΄ί΄σει το μηχανιστικό συμβολισμό της(κόκκινο χρώμα παντού=κίνδυνος-θάνατος,παιδί=διάολος),με μαεστρία να λύνει το πρόβλημα της μή γραμμικής της αφήγησης(κοντό μαλλί σεξουλιάρικο=παρελθόν,μακρύ μαλλί κυράτσας,λιγδιασμένο =παρόν) και,τέλος,να δίνει μία μαγευτική απάντηση στο καυτό ζήτημα της επιλοχείου κατάθλιψης(Δεν τα πήγες καλά με το πρώτο;Γεννοβόλα και δεύτερο).Οι 3 νεαροί ηθοποιοί που ανέλαβαν το έργο της ενσάρκωσης του Ντέμιεν..εε,του Κέβιν ήθελα να πώ,τα πήγαν περίφημα σε αυτό που τους ζήτησε-είχε στο μυαλό της η σκηνοθέτιδα-μαέστρος,με αποκορύφωμα τη σκηνή του αυνανισμού μπροστά στα έκπληκτα και ανήμπορα μάτια της μητρός.Παπακαλιάτη πάρε μπρός,έχεις νέο έργο να αντιγράψεις...
και
Keira Knightley(A Dangerous Method)
Πώς τα σκάτωσες,έτσι,μαρή Ψeira και σε πίστευα;;Overacting που όμοιο του δεν έχεις ξαναδεί(από τον υστερικό κράτησε μονάχα,σωστά,την κάμψη της άκρας χείρας),θα σου θυμίσει κάτι ανάμεσα σε "Jim Carrey's impersonation of Bruce Dern" και σε Κristen Wiig σε "Surprise party skit" του SNL.Η δε αγγλογερμανορωσσοπροφορά,βάζει κάτω μέχρι και τον Keanu Reeves απ'το Dracula και το Dangerous Liaisons.Στην ταινία γενικότερα αναγνώρισα καλές προθέσεις,αλλά μία κακή εκτέλεση...
1)Cowboys Vs.Aliens
Ότι ωραίο έχει να προσφέρει η ταινία ξεκινά και τελειώνει με τον τίτλο της.Η μεγαλύτερη απογοήτευση της σεζόν και,ακόμα,ένα επικό "failure to deliver" της πένας του Damon Lindelof.
Υ.Γ 1:Κουβέντα για το "Tree Of Life" θα μου πείτε;Ναί,κουβέντα!Δε θα τη δείτε,όμως,ούτε στις απόλυτα διακεκριμένες.
Y.Γ 2:Ταινίες-κράχτες που δεν κατάφερα/δε θέλησα να δώ φέτος/πρός το παρόν,είναι τα "My Week With Marilyn","Le Havre","Chicken With Prunes",οπότε δε θα τα δείτε στις ταινίες που θα ψηφίσω.Από λοιπές ταινίες-"κράχτες",αν και έχω δεί τα "Hugo","Shame" και "Ιncendies",αποφάσισα πως δεν ήθελα να τα συμπεριλάβω στις ψήφους μου,για πολλούς λόγους που ξεφεύγουν από την ανάρτηση.(Βασικά,η πρόχειρη απάντηση θα ήταν πως δεν επρόκειτο για αυτό που περίμενα.Ειδικά σε αυτές τις 3,όμως,θέλω να δώσω την ευκαιρία μίας 2ης θέασης,κάτι που δε ξέρω άν θα προλάβω όσο διαρκούν τα #blogoscars).
Υ.Γ 3:Επειδή τον παραστεναχώρησα σήμερα,προτείνω και εγκαθιδρύω την κατηγορία "Special Βlogoscar -Fashion Icon Of The Year".Επαξίως πάει στον παρακάτω κύριο,που μας ανάγκασε να ανανεώσουμε την γκαρνταρόμπα μας και να ψάχνουμε στα ίντερνετς για Mykita Helmut καφέ χρώματος...
Y.Γ 4:Σαν μέλος της Ε.Λ.Φ.Ι.Ν.Ι και προσεχώς της Ε.Ψ.Ε,απονέμω ένα ειδικό blogoscar και στον Michael Fassbender για το public understanding που προσέφερε φέτος με τους ρόλους του,γύρω από τη ψυχική νόσο και τη ψυχοθεραπεία..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου