Ήταν μια από εκείνες τις φορές που,χωρίς κανέναν προφανή λόγο,θυμάσαι κάποιον να γράφει ή να λέει κάπου,κάτι αληθινά γαμάτο για μιά σειρά,και σε μία στιγμή ξέφρενου(;) αυθορμητισμού,σαν και αυτές που παρακαλείς να συναντάς συχνά και σε πραγματικά σημαντικά θέματα στη ζωή σου,βρίσκεις τον εαυτό σου,σχεδόν υποχρεωμένο από μία υπερφυσικά αδήριτη ανάγκη,να σπαταλά λίγο ακόμη ελεύθερο χρόνο,για ένα ακόμη αμερικάνικο τηλεοπτικό προ’ι’όν.Ειδικά στην περίπτωση του «Louie»,οι πιθανότητες,βέβαια,είναι μάλλον υπέρ σου.Μπορεί να σου δώσει το συμπαντικό και άβολο εκείνο εγχειρίδιο ζωής που ψάχνεις για χρόνια ή το αντίδοτο στο ανεκπλήρωτο κενό που άφησε στο θυμικό σου το φινάλε του «Seinfeld».Στη χειρότερη,θα γελάσεις σα μανιακός με τις slapstick στιγμές του ή,ακόμα καλύτερα,θα απενοχοποιήσεις πλήρως την επόμενη φορά που θα τραβήξεις μαλακία..
Το “Louie” δεν είναι ένα ακόμα συνηθισμένο sitcom.Στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο,ακόμη και έπειτα από δύο σεζόν,να σου δώσω να καταλάβεις τον αληθινό δομικό πυρήνα της σειράς,αφού και η ίδια,χωρίς,όμως,να παίρνει ποτέ και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της,έχει φροντίσει να καταργήσει οποιαδήποτε συμβατική δομή στο format ή στο continuity.Mία,άλλοτε δύο βασικές ιστορίες αναπτύσσονται ανάμεσα σε σχετικά με αυτές ή και σε,εντελώς out of place,comedy stands του Αμερικανού,Πολωνικής καταγωγής,κωμικού Louis C.K.
Στην ουσία,ο Louis C.K παίζει την/με ,μια ελάχιστα,αλλοιωμένη συνεκδοχή του εαυτού του.Πρόσφατα χωρισμένος,μοιράζεται με την τέως σύζυγο του την επιμέλεια των δύο ανήλικων κοριτσιών τους και προσπαθεί να ισορροπήσει στη νέα πραγματικότητα της προσωπικής του ζωής,στη δουλειά του,στο ρόλο του ώς πατέρας,στο κυνήγι για την επόμενη σύντροφο ή sex partner,στη μεσηλικιακή κρίση,σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που έπαιξαν (μπορεί,όμως,και όχι) κάποιο σημαντικό ρόλο στη ζωή του,σε όλες εκείνες τις κοινωνικές διδαχές που τον έκαναν να φέρεται «έτσι,ώστε..».Πραγματική «Οδύσσεια» ενός comical everyday man στη Ν.Υόρκη ,το «Louie» δεν είναι τίποτε άλλο από την απόλυτη αποθέωση του πολιτισμού της καθημερινότητας.
Είναι βέβαιο πως θα σου φέρει στο μυαλό όλες εκείνες τις άβολες στιγμές που κάτι εξωφρενικά παράλογο ξεπετάχθηκε από ταινία του David Lynch ή του F.Fellini και σε έκανε να φωνάζεις για ακόμη περισσότερα.Το «Diner» του Βarry Levinson,όταν και μύρισες,παρθενικά,αυτήν την,απροσδιόριστα υπόγεια,αίσθηση ακατέργαστου «coming of age».Όλες εκείνες τις φορές που σηκώθηκες όρθιος ουρλιάζοντας «Γιατί δε ζώ και εγώ σε αυτή τη γαμημένη πόλη;» βλέποντας τη Νέα Υόρκη μέσα από τα θολωμένα γυαλιά του Woody Allen. Την υπαρξιακή ενοχή που αισθάνθηκες χαμογελώντας μπροστά στον παθοφυσιολογικό Γολγοθά του Paul Giamatti στο «Αmerican Splendor»,γιατί ξέρεις κάτι;Κατά βάθος τίποτα,ίσως, δεν είναι πιό αστείο από έναν χοντρό κακομοίρη που πεθαίνει. Και ο Louis έχει καταλάβει καλά πως αυτά που σε κάνουν να γελάς αληθινά είναι η προσπάθεια και οι αποτυχίες να απομυθοποιήσεις φοβίες και ελλατώματα.Όταν αυτό,μάλιστα,επιτυγχάνεται δίχως ίχνος αφόρητα πολιτικά ορθού διδακτισμού,sparkles happen ή,καλύτερα,αυτό που η Commedia dell'arte και η αρχαία αθηνα’ι’κή κωμωδία είχαν αποδεχθεί ώς πρωταρχική πηγή καλλιτεχνικής τους ύπαρξης: χαρμολύπη...
Και μετά από όλα αυτά,ο Louis C.K κάθεται αναπαυτικά σε μιά πολυθρόνα και σε προσκαλεί να τον κοιτάξεις να βαράει μαλακία,γιατί δεν υπήρχε τίποτε πιό φυσιολογικό να κάνει,απ΄τη στιγμή που οι κόρες του λείπουν και δε του κάθησε καμία γκόμενα τελευταία.Και ύστερα,κάνει χοντροκομμένα,μα τόσο ξεκαρδιστικά σεξο- και πορδο-αστεία,συχνά με την βοήθεια των Ricky Gervais ,Chris Rock,Bob Saget,Joan Rivers και Stephen Root,γιατί πρέπει να καλύψει και αυτήν την πτυχή από το βρώμικο ασυνείδητο σου.(Θές την αλήθεια;Μάλλον δε του καίγεται καρφί!)Αλήθεια θυμάσαι κάτι με περισσότερη αγάπη και νοσταλγία από την πρώτη φορά που είδες ώς έφηβος το «Γρανίτα από λεμόνι» ή το «Porky's»;Τα αστεία του C.K πηγαινοέρχονται από το retro στο meta με τόση ακρίβεια,που είναι βέβαιο οτί θα ερεθίσουν κάποιο κομμάτι του νεοφλοιού ή και του πρωτόγονου μεταιχμιακού εγκεφάλου σου.Κανείς δε μένει παραπονεμένος στο «Louie»...
Ο μόνος και μεγάλος μου φόβος για τη σειρά είναι οτί μπορεί,από τυχαίο λάθος ή από έλλειψη ιδεών,να οδηγηθεί κάποια στιγμή στη σοβαροφάνεια,όπως κινδύνεψε,αλλά ευτυχώς μαεστρικά απέφυγε,στην περίπτωση της σχέσης του Louis με την Pamela(Σημ.:Ακόμα και αυτό είναι,καθαρά,υποκειμενικό.Πολλοί βρήκαν τη δυναμική αυτής της σχέσης από τα πιό αληθινά και αστεία στοιχεία της σειράς),ας πούμε,όμως,πως έχω αποκτήσει αρκετή εμπιστοσύνη πιά στο ταλέντο του Louis C.K,αλλά και στην προνοητικότητα του καναλιού FX να του προσφέρει απόλυτη καλλιτεχνική αυτονομία.
Ο «Louie» επιστρέφει στις οθόνες του FX στις 28 Ιούνη του 2012 για την 3η σεζόν του.Να το δείς για να γελάσεις και να προβληματιστείς,αλλά κυρίως,για να οδηγήσει και εσένα στη στυγνή συνειδητοποίηση και θλιβερή διαπίστωση οτί ακόμα και ένας κόσμος γεμάτος τέλεια ατελείς ανθρώπους σαν το Louis C.K,θα ήταν εξίσου ένας κόσμος γεμάτος σκατά...
Απολύτως απαραίτητα/γαμιστερά επεισόδια(με αξιολογική σειρά),σε περίπτωση που δεν προλαβαίνεις να τα δείς όλα(δε σε πιστεύω):
-S01E09 “Bully”.Δές το για να καταλάβεις λίγα πράγματα για τη γυναικεία ψυχοσύνθεση την ώρα της επιλογής συντρόφου,αλλά και γιατί η σκηνή με τον έφηβο νταή είναι βγαλμένη απ’το καλύτερο-σενάριο-που-δεν-έχει γράψει-ακόμα-ο-Quentin-Tarantino.Mη φανταστείς βαρύγδουπα πράγματα,ειδικά όταν τα «φαινόμενα»,ξεκινούν με την πιό «ανίερη» συζήτηση για το σέξ και,τελικά,καταλήγουν στην ειλικρινέστερη κουβέντα που έχεις δεί ποτέ μεταξύ δύο πατεράδων.
-S01Ε06 “Ηeckler/Cop Movie”.Δες το για να διαπιστώσεις οτί η γυναίκα και το φύλλο,θέλουν χέρι,κυριολεκτικό ή και μεταφορικό.Ή απλά για τους εφιάλτες που θα σου δημιουργήσει η πιθανότητα να γυρίζει remake του “Noνού” o Matthew Broderick.
-S01E11 “God”.O κοενικός «Α Serious Man»,αλλά για χριστιανούς.Δες το,για την πλήρη απομυθοποίηση της χριστιανικής ενοχής,αλλά και για τη,σχεδόν,ψυχαναλυτική(ή και τελείως random) επιλογή του Louis C.K να κάνει casting στο ρόλο της μητέρας του,την ηθοποιό που έπαιξε το love interest του στο επεισόδιο «Bully».
-S02E08 “Come On God”.Δες το,για τις στιγμές που θέλεις,σαν τρελός, να κάνεις όλα εκείνα που σου απαγορεύουν.Η επιλογή του Louis C.K να αυνανιστεί στην τελευταία σκηνή με τη φωτογραφία της «Hot Lips» από το «Μ.Α.S.H»;Απλά ιδιοφυής...
-SO2E07 "Oh Louie/Tickets".Δες το,γιατί φροντίζει,ίσως για πρώτη φορά,να σου φωνάξει δυνατά από την αρχή,τί ΔΕΝ είναι ο «Louie».Η σκηνή με τα ξινισμένα μούτρα του μικρού,ανικανοποίητου από τα γενέθλια δώρα του,σκασμένου απλά μοναδική.Κυρίως,όμως,δες το για τη σκηνή με τον Dane Cook:Φαντάσου σε ένα δωμάτιο,τη Βίσση και τη Βανδή να ξεκατινιάζονται για το ποιά «τον έχει μεγαλύτερο».Συλλεκτικά πράγματα...
-SO2E06 “Subway/Pamela”.Δες το,γιατί η αρχή του επεισοδίου είναι η πιό σουρεαλιστική σκηνή του «Louie»(ναί,ακόμα και από τη σκηνή του ελικοπτέρου στο pilot episode),υπενθυμίζοντας σου τα λεπτά όρια ανάμεσα στη μαγεία και το βόθρο.
-S01E02 “Poker/Divorce”.Δες το,γιατί η συζήτηση για την ομοφυλοφυλία πάνω από ένα παιχνίδι poker βίασε,τεμάχισε και μετά κατούρησε πάνω στο πυρπολημένο πτώμα της συζήτησης για το «Like A Virgin» της Μαντόνα,στην αρχή του «Reservoir Dogs».
-S01E01 “Pilot”.Δες το,γιατί όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν μία αρχή.Λίγα,όμως,τόσο ξεκαρδιστική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου